płyniesz Olzo po dolinie

płyniesz jak przed laty

takie same na twym brzegu

kwitną wiosną kwiaty

           

ale ludzie w swoim życiu

zmienili się bardzo

zwyczajami, wiarą przodków

ledwie, że nie gardzą

 

ale ty Olzo nie, dalej nie mącisz się

bo wiesz,

że wiatr ciągle wieje

że to w nim słychać jest ludzi nadzieję

modlitwę twych fali,

co w stanie zburzyć mur

 

w końcu nadszedł dzień, gdy wnuk

usiadł na brzegu twym

nie wiedział jak, ni co

bo akurat tego

nie nauczono go

 

a tak on sam zanurzył się w pragnienie,

ten szum

​

no bo ty Olzo wiesz, co w tobie się odzywa

i co zawarte w słowika śpiewach

bo ty najlepiej wiesz jaki to rytm prastary,

buja dębowe konary

no bo ty Olzo wiesz, jaką to treść wpisano

słońca promieniem w kamienie twe

bo ty najlepiej wiesz, że ludzie też

potrafią tak śpiewać, wiesz

 

tak, ty przecie wiesz, że

wystarczy wsłuchać się,  no nie

tak, ty Olzo wiesz

mhmmm, no bo

 

w tym nurcie ponoć się kryje,

to co naprawdę żyje

w tym nurcie ponoć się kryje,

to co w nas

w tym nurcie ponoć się kryje

gad złotogłowy, co żyje,

w tym nurcie ponoć się kryje

 

rzucając żabki, nasz wnuk,

rozwalił kamień o skałę,

ta pękła w nim

​

z pęknięcia zasyczał głos:

„mój miły chłopcze, już wiesz!”

​

poprzez pęknięcie we mnie,   

wpływasz nie nadaremnie

nurtem swym Olzo we mnie

poszerzasz brzeg

rozgałęziasz się sennie,

rozlewając tajemnie

wody tęczowe we mnie

ojczysty bieg

​

po kręgosłupie godny

porusza się swobodny

złotogłowiec podobny

do pnących róż

wijąc się traci skórę

oskrzydla złotym piórem

by móc polecieć w górę

do morza mórz

 

mmm więc tak

ten nasz chłopak

powrócił do domu 

stojąc na brzegu

u zwłok niewiary

z głosem prastarym

życie mu

zaczęło